งานเขียนครั้งนี้จะแตกต่างออกไปจากทุกๆครั้ง บนเว็บแห่งนี้  ปกติแล้วผมจะเน้นลงไปที่ปัญหา หรือความรู้ใหม่ๆ ในเชิงการเขียนโค้ด เน้นย้ำว่าการเขียนโค้ด เคยคิดนะว่าจะเขียนอะไรที่มันเป็นทำนองเรื่องเล่า หรือแนวทาง แต่ใจมันติดอะไรก้ไม่รู้ ไม่ได้เขียนสักที

คราวนี้ มันถึงเวลา

เรื่องมันเริ่มจากเมื่อหลายวันก่อน มีผลสำรวจประชากรตกงานในประเทศไทยออกมา แล้วก็ฮือฮากันไม่น้อย พูดคุยกันในพันธิพยาวเกือบกิโล ผลสำรวจที่ว่าคือ คนที่ว่างงานมากที่สุดในเมืองไทย คือสายงานโปรแกรเมอร์ เออ อย่าเรียกว่าว่างงานเลย เขาใช้คำว่าตกงาน  แล้วก็ผลสำรวจเดียวกันบอกว่า ตำแหน่งงานที่ตลาดต้องการมากที่สุดคือ โปรแกรมเมอร์ มันฟังดูแล้วก็ขัดแย้ง

ไอ้เรื่องตลาดต้องการโปรแกรมเมอร์ นั้น อันนี้เรื่องจริงแท้แน่นอน ต้องการมากเสียด้วย

หลายๆคนที่เป็นรุ่นพี่ก็ออกมาบ่นกันว่า เด็กเดี๋ยวนี้คุณภาพมันตกไปเยอะ จบออกมาแล้วเขียนโปรแกรมไม่เป็น เยอะ เมืองไทยเราวิกฤติแล้ว

ผมมานั่งคิดต่อว่า ผมในฐานะรุ่นพี่ ควรจะมีส่วนร่วมการแก้ปัญหานี้ยังไง

สิ่งที่เกิดขึ้นในใจผมคือ เขียนบทความ

ผมเชื่อในความตั้งใจของคน ไม่มีใครอยากจะจบออกมาแล้ว ส่องกระจกในห้องน้ำทุกๆแล้ว แล้วบอกตัวเองว่า กูเรียนมาทางเขียนโปรแกรม แต่เขียนโปรแกรมไม่เป็น จะทำมาหาแดกอะไรดี ไม่มีใครอยาก แต่แน่นอนว่ามันน่าจะมีอะไรบางอย่าง missing ไป จึงทำให้การเข้าใจการเขียนโปรแกรมนั้น ยังไปไม่สุดติ่ง

ผมมีบทความๆหนึ่งที่อยากจะขอบคุณเขามากๆ แต่หาไม่เจอแล้ว  ในบทความนั้นเป็นบทความสั้นๆ อธิบายว่าวิธีเขียนโปรแกรมนั้นให้ค่อยๆย่อยระบบ จากใหญ่ ลงสู่เล็ก อย่าคิดจากเล็กไปหาใหญ่  ใจความมันแค่นี้แหละ แต่มันเป็นอะไรที่ผมจำฝังใจมาจนถึงทุกวันนี้ ว่า บทความนี้คือคนที่สร้างผมให้เป็นผมในปัจจุบัน ผมยังรู้สึกขอบคุณเขาคนนั้น บ่อยๆ เสียดายมากที่หาบทความไม่เจอ

เอาละครับ ทีนี้ ความตั้งใจของผม ผมจะเขียนบทความในเชิงแนวทาง  อธิบายระบบ อธิบายวิธีคิด ค่อยๆพารุ่นน้องที่ผ่านเข้ามาอ่านไปยัง เส้นทางสู่โปรแกรมเมอร์ ให้ได้ นี่คือความตั้งใจ

1 เดือนต่อจากนี้ไป ผมจะเขียนบทความประมาณสัปดาห์ละ 2 บทความ ไม่ให้ขาด เกินได้  นี่คือความตั้งใจ

มาดูกันซิ ผมไม่เชื่อหรอกว่ารุ่นน้องผมไม่มีคุณภาพ ผมไม่เชื่อ

ตอนต่อไปผมจะมาเล่าว่า ตอนผมเรียน ผมเรียนยังไง

วัชรเมธน์ ชิษณุคุปต์ ศรีเนธิโรทัย

Programmer, Blogger

ชีวิตมันคือการเดินทางเพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง และเพื่อค้นพบอะไรบางอย่าง สิ่งที่รู้แล้วจะได้บอกกล่าวให้คนข้างหลังได้ฟัง เพื่อเดินลุยเข้าไปในพงหนามอย่างเตรียมใจไว้แล้วว่าอาจจะต้องเจ็บ