เสาร์เช้า ตื่นมาพร้อมกับอาการที่ยังเบลอๆ เขตปกครองพิเศษถนนข้าวสาร กับเบียร์คชสารสองตัวล้อมน้ำพุของเสี่ยเจริญ ทำพิษ ออกอาการไม่อยากเคลื่อนย้ายบอดี้ไปจากเตียงนอน

แว้บหนึ่งของอารมณ์ ไม่รู้ว่าเจ้าที่เจ้าทางตนใดดลใจ ให้คิดถึงมือถือ จำได้ว่าชาตินี้ทั้งชาติ ยังไม่เคยซื้อมือถือใหม่ใช้เลย

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ลงมาเปิดคอม เอ… หรือเปิดคอมก่อนอาบน้ำ ไม่แน่ใจแล้ว อย่าไปสนใจมันเลย เปิดคอมหาราคา ซัมซุงมินิ ว่าเขาขายกันอยู่ที่เท่าไร

ให้บังเอิ้นบังเอิญ เจอว่ามันกำลังมีงานโมบายเอ็กโป จัดที่ศูนย์ประชุมศิริกิตย์ หลังจากตรวจดูราคาแล้ว ก็ตัดสินใจหอบผ้าหอบผ่อน ใส่หมวกคุณหลวง จรลีไปงาน

โทรไปชวนกิ๊กสาว คนที่สี่ร้อยสามสิบสองจุดหนึ่ง หอยแมงภู่ เราไปงานโมบายกันมั้ยตัวเอง แล้วเธอก็ตอบมาว่า ปลาทูน้อย งานโมบายที่เขาไว้หมุนวิ้งๆหน้าบ้านเหรอจ๊ะ จูบุ ช่างคิดไปได้ งั้นหอยแมงภู่ไม่ต้องไปดีกว่า เค้าไปของเค้าคนเดียว เสียรมณ์ แล้วก็วางสาย

นั่งรถเมล์สาย 97 จากนนทบุรี จะไปลงรถไฟฟ้าใต้ดินที่บางซื่อ บนรถไม่มีอะไรน่าสนใจเลย มีแต่ผู้ชาย ไม่มีขาวๆให้ดู นี่ ถ่ายหัวมันซะเลย

หมวกท่านเจ้าคุณ เหตุที่ใส่หมวกไม่ใช่อะไรหรอก เพราะไม่ได้ตัดผมมานาน ผมมันยาวจนจะเป็นโจรมุมตึก อยู่รอมร่อ

ถึงรถใต้ดินบางซื่อ เจอน้องคนนึงเดินนำหน้า ให้ตาย ขาว ปวดตับเลยจริงๆ ไม่กล้าแอบถ่ายภาพมา เกรงจะเป็นการละเมิดสิทธิมนุษยชนส่วนตัว ขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินแล้วยิ่งไปกันใหญ่ เจอแต่กางเกงขาสั้น ขาวจั๊ว ทำเอาน้ำหูน้ำตาจะไหล

ตอนนั่งรถไฟฟ้ามีหลวงพี่องค์หนึ่งนั่งข้างๆ ผมได้บรรลุสัจธรรมข้อหนึ่ง เอาบนรถไฟ คือ ถ้ามีพระนั่งอยู่ข้างๆ เรามีสิทธิโดยชอบธรรมที่จะไม่ต้องลุกให้ผู้หญิง และสตรีชรามีครรภ์ นั่ง

เมื่อไปถึงงาน ละลานตาไปหมด ไม่ใช่สินค้าครับ แต่เป็นสาวๆ ขาวๆ หมวยๆ เอ็กๆ สินค้าน่ะไม่ต้องเดินดูแล้ว เพราะเรามีตัวเลือกอยู่ในใจ ขืนเดินดูโปรโมชั่นมาก เดี๋ยวก็ได้เสียเงินเกินงบกันอีกละ

เห็นแล้วนะ แหม…. อยากจะกัดคอลากลงไปกินในน้ำ

ระหว่างที่นั่งรอเครื่องซัมซุงมินิ ราคา 5,990 4,990 ที่เขากำลังติดฟิล์มนัฐภูมิให้

ผมก็ยกกล้องขึ้นกราดถ่ายไปเรื่อยๆ ว่าจะแอบถ่ายร่องอกน้องๆมาให้ดู ก็เกรงใจน้องเขา เดี๋ยวจะหาว่าเราลามก ซึ่งอันที่จริง เราก็ลามกนั่นแหละ

หลังจากเสร็จเรื่อง เครื่องเสร็จ ผมก็ตั้งใจเลยว่าจะต้องล่าน้องๆพริตตี้มาฝากบรรดาแฟนคลับ หัวงู ทั้งหลาย ว่าแต่เห็นภาพแล้วให้ชมได้อย่างเดียวนะ ห้ามติน้องเขา

โน่นเห็นหลังอยู่ลิบๆ ไกลก็ถ่ายครับ จะวิ่งไปถ่ายข้างหน้า เดี๋ยวพวกคงได้ไล่จับกัน นึกว่าพวกวิ่งราวสินค้า

แผ่นหลังเนียนกริ๊บ ไม่รู้ว่าต่ำลงไปจะเป็นสิวหรือเปล่านะ คิดว่าคงไม่น่า

ได้มาแต่ข้างๆ

ขาวทั้งเซต

สู้กล้องดีแท้ เหมือนปลากัด เห็นกระจกเป็นไม่ได้

บอกได้แค่คำเดียวว่าหวาน หว๊านหวาน หวานเจี๊ยบ หวานลึกซึ้ง สุโก้ย….

เลิกถ่ายพริตตี้ ไปรับของแถม ที่จุดรับแลกดีกว่า เดินถ่ายน้องๆจนเมื่อยหว่างขาละ คนเข้าคิวกันยังกะแจกของฟรี เออ.. ก็ฟรีนี่

กำลังยืนเรียงคิวอยู่ดีๆ หันไปเจอน้องคนนึง ไม่รู้ใครเอาปี๊บมาคลุมหัวน้องเขาไว้ ชักมาแช๊ะนึง

จบท้ายด้วย ไม้ประดับฝาผนัง

ลืมเล่าไป ก่อนกลับบ้านผมเข้าห้องน้ำ ปรารถนาจะวี้ดวิ้วสักนิดนึง คนเยอะมาก ต้องยืนรอคิวกันพักนึงเลย หลังจากเข้าไปนั่งพักผ่อนจิตใจในห้องน้ำได้แป้บนึง ได้ยินเสียงใครไม่รู้ วิ่งมา พร้อมเสียงเล็ดลอดจากไรฟัน ที่กัดกันแน่นยันกราม อูย…. อา… อูย… แล้วพี่แกก็เข้ามาห้องน้ำข้างๆผม เปิดฝาชักโครกโคมคราม แล้วแกก็ อ่าาาาา… อุย …. อืมมมมม อ่าาาาาา

ผมว่าจะตะโกนบอกพี่แกแล้ว ให้ลดโวลุ่มลงหน่อย ผมกำลังใช้สมาธิเข้าฌาณ

ก่อนจากตบตูดด้วยภาพของแถม ไอ้ด๋อย 1 ตัว,เสื้อยืด 1 ตัว, แรม 8 กิ๊ก 1 ตัว, ไอ้ตัวหุ้มโทรศัพท์ ปลอกสิลิโคนนั่นแหละ 1 อัน,แถมติดฟิล์มให้ด้วย ฟรีๆ

วัชรเมธน์ ชิษณุคุปต์ ศรีเนธิโรทัย

Programmer, Blogger

ชีวิตมันคือการเดินทางเพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง และเพื่อค้นพบอะไรบางอย่าง สิ่งที่รู้แล้วจะได้บอกกล่าวให้คนข้างหลังได้ฟัง เพื่อเดินลุยเข้าไปในพงหนามอย่างเตรียมใจไว้แล้วว่าอาจจะต้องเจ็บ