บ่อยออกที่ผมจะเอ้อระเหยลอยชาย เข้าไปในพันธิพดอทคอม ห้องเดเวลอปเปอร์ ห้องนี้เป็นเหมือนเพื่อนเก่าที่ทิ้งกันไม่ลง แรกเริ่มศึกษาการเขียนโปรแกรมก็จะแวะไปเยือนบ่อย หลังๆมาก็ไม่ค่อยได้เข้าไป ยกเว้น อย่างที่บอก เอ้อระเหยลอยชาย สบายๆอารมณ์

ทาสเทวี แรกที่กวาดสายตาไปเจอ ทำให้นึกว่า ท่านผู้นี้คงรักเมียเทิดทูนเมียยิ่งชีพ หรือไม่ก็คงถูกกดขี่ข่มเหงซะจนตกเป็นทาสผู้รับใช้ตลอดชีวิต

จากความที่ชื่อแปลกๆ ก็เลยลองเข้าไปดูกระทู้ที่ท่านตั้งไว้ หลังจากได้อ่าน ดั่งถูกสารเสพติดบางชนิดซึมเข้าสู่ร่าง ถอนตัวไม่ขึ้นตั้งแต่บัดนั้นมา เห็นชื่อนี้ไม่ได้เป็นต้องอ่านสิ่งที่ท่านได้เขียนไว้

ประสบการณ์ที่ถ่ายทอดมาผ่านการเคาะคีย์บอร์ด มันเป็นความเป็นจริงในชีวิตที่สั่งสมมา เล่าสู่กันฟัง สไตล์การเขียนที่ลื่นไหล ยามได้อ่านเหมือนกับได้ฟังเสียงกีร์ต้าร้อกในสวนอีเดน

ประสบการณ์ที่ท่านถ่ายทอดมานั้น บางทีทั้งชีวิตของเราอาจจะไม่ได้เจอ (เพราะมีโซ่เงินเดือนล่ามขาไว้) ควรแก่การทัศนายิ่ง

ยกเลิกงาน จัดการกันอย่างไร : ทาสเทวี (14)

เป็น SA ได้อย่างไร : ทาสเทวี (14)

อีกหน่อยคงหาคนเขียนโปรแกรมได้ ยาก : ทาสเทวี (14)

รู้แล้ว ภาษานี้ เขียนโปรแกรมดีที่สุดในโลก : ทาสเทวี (17)

ขอแค่ปุ่มเดียวทำไมให้ไม่ได้ : ทาสเทวี (2)

วัชรเมธน์ ชิษณุคุปต์ ศรีเนธิโรทัย

Programmer, Blogger

ชีวิตมันคือการเดินทางเพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง และเพื่อค้นพบอะไรบางอย่าง สิ่งที่รู้แล้วจะได้บอกกล่าวให้คนข้างหลังได้ฟัง เพื่อเดินลุยเข้าไปในพงหนามอย่างเตรียมใจไว้แล้วว่าอาจจะต้องเจ็บ